But other German theologians have instituted a comparison of the two rules, and their opinion, plainly and distinctly expressed, is very far from sustaining the view taken by F. Ballerini, and by F. Jones.

Illsung's treatment of the question is worth quoting at length for in addition to the decisive testimony which it conveys regarding the quantity allowed by the German rule, it throws considerable light upon the origin of F. Ballerini's misconception of this question. He introduces the subject by stating that Diana stigmatises the German rule as too lax. Yet, he continues, Diana himself allows eight ounces to be taken-a quantity which, unless the ounces he speaks of are very small-seems not to be less, but greater than the quantity allowed by the rule which he rejects." For, adds Illsung, "si octo unciae quater multiplicantur, prodibunt 32, quae possunt homini non laborioso et ad jejunium adstricto, pro coena ordinaria non solum omnino sufficere, sed etiam redundare. Certe non immerito inquit Tamburini, quod communiter vix ad 32 uncias, hominum coena soleat ascendere.1

So far, then, were the German writers from plainly indicat ing, as F. Ballerini so confidently alleges, that by their rule of the quarta pars they intended to allow a larger quantity than eight ounces, that, on the contrary, when this view of their rule was put forward by Diana-like F. Ballerini, an Italian theologian-it was formally and emphatically rejected by the German writers themselves.

Is it "unfair" or "inconsiderate" to suggest, after considering all the evidence which I have brought forward, that F. Ballerini's view upon the meaning of the German rule was not formed from an examination of the works of the German writers? Indeed, my last extract, from Illsung leaves, I think, little room for doubt as to the source from which F. Ballerini's view was derived.

For, I may add, this is not the only instance in which the influence of Diana can be traced in F. Ballerini's edition of Gury. Careful readers of his Notes can hardly have failed to. observe that the authority of this writer is not unfrequently cited, that many of his views are defended, and, most significant of all, that while writers like Benedict XIV,, Saint Alphonsus, De Lugo, and Suarez, are treated, to say the least, with scant courtesy, the name of Diana is never introduced in the language of sarcasm or invective, and is not unfrequently mentioned with marked respect.

Is it out of place, then, to add a word of warning upon this head? F. Ballerini describes this writer as-"virum scientia et 1ILLSUNG, Theologia Practica. De Temperantia, n. 40.

eruditione perinsignem," and he adds, that it is a mistake to regard him as unduly lax in his opinions.1 But Saint Alphonsus has told us in language, the moderation of which does not lessen its force :-"Diana... in seligendis sententiis ut plurimum in benignam partem declinat, et non raro declinat plus quam par est."2

And, if I am not mistaken, this judgment of a Doctor of the Church-even though not written in luce Urbis—will not, on that account, fail to command the respect of all who take an interest in the examination of such questions as this, or to be regarded by them as a sufficient indication of the danger of accepting with implicit confidence the theological dicta of F. Ballerini. I have the honor to be,

Rev. and dear sir,
Most faithfully yours,

W. J. WALSH.

DOCUMENT.

Dilectis Filiis Nostris S. R. E. Cardinalibus et Venerabilibus Fratribus Archiepiscopis et Episcopis Imperii Austriaci. PIUS PP. IX.

Dilecti Filii Nostri et Venerabiles Fratres Salutem et Apostolicam Benedictionem.

VIX dum a Nobis catholico orbi denunciata fuerat per

litteras datas die 24 Novembris, anno superiori, persecutio immanis contra Ecclesiam Dei, in Borussia et Helvetia praesertim, excitata ; quum nova moerori Nostro accessit sollicitudo ex allatis nunciis de aliis iniuriis impendentibus eidem Ecclesiae, quae Sponso Divino similis effecta, iam et ipsa conqueri merito potest ea prophetica voce: super dolorem vulnerum meorum addiderunt,3 Quibus iniuriis eo gravius angimur quod a Gubernio irrogentur Austriacae Nationis, quae iampridem maximis Christianae reipublicae temporibus huic Sedi Apostolicae coniunctissima pro catholica fide strenue decertavit. Equidem iam aliquot ab hinc annis quaedam in isto Imperio latae sunt leges et ordinationes sanctissimis Ecclesiae iuribus et sollemnibus pactis conventis plane adversae, quas in Nostra allocutione ad Venerabiles Fratres S. R. E. Cardi1 Vid. GURY. Ed. Ballerini, Romae, 1863, p. xvi., nota. S. LIGUORI. Theoiogia Moralis. De Eucharistia, n. 257. 3 Psalm 68, 27.

nales habita die 22 Iunii anno 1868, condemnare et irritas declarare pro officii Nostri munere debuimus. Nunc vero publicis Imperii Comitiis expendendae et approbandae proponuntur novae leges, quae eo manifeste spectant, ut catholica Ecclesia in perniciosissimam servitutem sub arbitrio civilis auctoritatis contra divinam Iesu Christi Domini Nostri institutionem, omnino redigatur.

Humani enim generis Creator et Redemptor Ecclesiam fundavit tanquam visibile suum in terris regnum, non modo supernaturali charismate infallibilis magisterii ad sacram doctrinam tradendam, et sanctissimi sacerdotii ad divinum cultum animarumque sanctificationem sacrificio et sacramentis promovendam, verum etiam propria et plena regiminis potestate instructum ad ferendas leges, ad iudicia exercenda, ad salubrem coercitionem adhibendam in rebus omnibus quae ad proprium finem regni Dei in terris pertineant.

Quoniam vero supernaturalis haec regiminis ecclesiastici potestas, ex ipsa Iesu Christi institutione, diversa prorsus, est atque independens ab imperio politico; idcirco ipsum regnum Dei in terris regnum est societatis perfectae, quod continetur et gubernatur suis legibus, suis iuribus, suis praepositis, qui pervigilant quasi rationem pro animabus reddituri non civilis societatis rectoribus, sed principi pastorum Iesu Christo, a quo dati sunt pastores et doctores nulli terrenae potestati in obeundo ministerio salutis obnoxii. Quare sicut ad sacros Antitistes munus regendi, ita ad omnes fideles, monente Apostolo, officium pertinet eisdem obediendi et subiacendi ; et proinde etiam populis catholicis sanctissimum ius est, ne in hoc officio divinitus iniuncto sequendi doctrinam, disciplinam ac leges Ecclesiae a civili gubernio impediantur.

Iamvero ipsi Nobiscum probe intelligitis, Dilecti Filii Nostri et Venerabiles Fratres, quam gravis violatio huius divinae constitutionis Ecclesiae quam intollerabilis subversio jurium A postolicae Sedis, sacrorum Antistitum, ipsiusque populi catholici in earum legum rogatione, de quibus apud Austriaca Comitia nunc agitur, contineatur, et palam promulgetur.

Nam secundum easdem leges Ecclesia Iesu Christi in omnibus fere rationibus et actionibus, quae ad regimen fidelium spectant, supremo civilis auctoritatis imperio prorsus obnoxia et subiecta existimatur atque habetur ; idque in ea Motivorum expositione, quae vim et sensum propositarum legum explicat, aperte veluti principii loco statuitur. Hinc etiam declaratur diserte, Gubernii civilis esse ex suprema sua potestate leges ferre quemadmodum de civilibus, ita etiam de ecclesiasticis rebus, utpote quod Ecclesiae advigilare et dominari debeat non 1 Cf. Hebr. 13, 17. Eph. 4, II. I Petr. 5, 2.

secus ac aliis quibuscumque civium societatibus privatis mereque humanis intra Imperii fines existentibus.

Itaque civile Gubernium sibi arrogat tum iudicium ac proinde magisterium de constitutione et iuribus Ecclesiae catholicae, tum supremum eiusdem regimen, quod partim per se ipsum suis legibus suaque actione partim per ecclesiasticos viros sibi mancipatos exerceat. Quo fit, ut potestati sacrae ad regendam Ecclesiam, ad opus ministerii atque ad aedificationem Corporis Christi divinitus institutae arbitrium et vis subrogetur terreni imperii. Contra huiusmodi sacrorum usurpationes pro iure et veritate catholica respondet magnus Ambrosius: "Allegatur, imperatori licere omnia, ipsius esse universa. Respondeo: noli te gravare ut putes te in ea, quae divina sunt, imperiale aliquod ius habere. Noli te extollere, sed esto Deo subditus. Scriptum est: quae Dei, Deo; quae Caesaris, Caesari. Ad imperatorem palatia pertinent, ad sacerdotem Ecclesiae."

Quod vero ad ipsas leges attinet, quibus memorata Motivorum expositio praefigitur licet eae speciem aliquam moderationis praeseferre fortasse videantur, si cum novissimis Borussicis legibus comparentur, re tamen vera eiusdem rationis et indolis sunt, eamdemque Catholicae Ecclesiae in Austriaca ditione parant perniciem.

Nolumus singula earumdem legum capita sequi verum silentio praeterire nullo modo possumus gravissimam iniuriam, quae ipsa harum legum propositione infertur Nobis ipsis et huic Apostolicae Sedi, nec minus vobis, Dilecti Filii Nostri et Venerabiles Fratres, ac toto populo Catholico istius Imperii. Conventio nimirum inter Nos et serenissimum Imperatorem anno 1855 inita, ac ab eodem catholico principe solemni sponsione munita totique Imperio instar publicae legis promulgata, nunc Imperii Comitiis declaranda proponitur tanquam omni prorsus ex parte abrogata et irrita idque nulla cum hac Apostolica Sede tractatione praegressa, immo et iustissimis Nostris expostulationibus plane contemptis. Haec profecto iis temporibus, quibus fides publica adhuc valuit, ne tentari quidem potuissent; nunc vero in hac tristissima rerum conditione et tentantur et perficiuntur. Contra hanc sollemnis pacti conventi violationem coram vobis, Dilecti Filii Nostri ac Venerabiles Fratres, iterum protestamur; multo vero magis intimo animi Nostri dolore denunciamus ac reprobamus iniuriam illam toti Ecclesiae illatam, dum et huius Concordatus abrogationis et ceterarum connexarum legum causa et excusatio audacter refertur ad definitiones revelatae doctrinae ab Oecumenico Vaticano Concilio editas, atque haec ipsa cathoS. Ambr. ep., 20, n. 19.

VOL. X.

27

lica dogmata impie appellantur innovationes et commutationes doctrinae fidei et Constitutionis Ecclesiae catholicae.1 Equidem si qui sunt in Austriaca ditione qui nefariis eiusmodi commentis catholicam fidem abiiciant, eam retinet ac profitetur cum gloriosis Avis suis totaque imperiali domo augustissimus Princeps, eam retinet ac profitetur longe maxima pars populi, cui leges feruntur talibus commentis innixae. Ita Nobis insciis et invitis rescissa conventione solemni quam cum serenissimo imperatore celebravimus, ut animarum saluti simul et civilis reipublicae commodi prospiceretur nova quaedam forma iuris obtenditur, et nova facultas civili Gu bernio vindicatur, ut marte proprio de spiritualibus, et ecclesiasticis negotiis quidquid visum fuerit, constituat atque decernat.

Id eo valet, ut iis, quae modo rogantur, legibus inviolabilis ecclesiae libertas in animarum curatione, in regimine fidelium, in religiosa institutione populi et cleri ipsius, in vita ad evangelicam perfectionem exigenda, in administratione et proprietate ipsa bonorum importunis nexibus implicetur atque praepediatur; perversio inducatur catholicae disciplinae, foveatur ab Ecclesia defectio, sectarumque coalitio et conspiratio contra veram Christi fidem legum praesidio communiatur.

Magna profecto Nobis copia Memorandi foret, quid et quantum malorum si leges huiusmodi perferantur metuendum sit; at vere prudentiam vestram, Dilecti Filii Nostri et Venerabiles Fratres, id neque fallere nec praeterire potest : scilicet officia fere omnia et beneficia ecclesiastica, imo et exercitium pastoralium munerum ita civili potestati fient obnoxia, ut sacri Antistites, si novis iuribus (quod absit) acquiescerent, regimen dioecesium, pro quo districte rationem Deo sunt reddituri, non amplius iuxta saluberrima Ecclesiae praescripta retinere, sed ad nutum et arbitrium eorum qui reipublicae praefuerint, tractare et moderari cogerentur. Quid porro ex iis rogationibus expectandum erit, quae de agnitione religiosorum ordinum inscribuntur? Earum sane noxia vis et mens inimica tam aperta est, ut nemo non intelligat, eas ad corruptionem et perniciem religiosarum familiarum excogitatas esse et comparatas. Temporalium denique bonorum iactura, quae imminet, tanta est, ut a manifesta publicatione et direptione vix differat. Ea bona siquidem post infensas leges probatas, civile Gubernium in potestatem suam erit redacturum, sibique ius et fas esse ducet ea dividere, conferre et vectigalibus impositis sic extenuare, ut misera quae dabitur possessio et usus, non ad Ecclesiae decus, sed ad eius ludibrium et ad velamentum iniustitiae relicta haud immerito existimetur.

1 Motivorum Expos., p 25.