avarice, were intent only on the amplification of their fortunesThat the sacerdotal order was destitute of serious piety-the ministers wanting in soundness of belief, as well as regardless of the calls of benevolence, and lax too, in their morals. That in modes of attire and personal decoration, the culpable practices of the pagan world had been adopted by professed christians-male and female. That the simple were the victims of the insidious arts of the crafty. That matrimonial alliances with unbelievers were allowed. That not mere swearing, and on trivial occasions, but that perjury was practised. That the rulers of the church were treated with insolent contempt, while malignant slanders and relentless hatred distracted the community. That more than a few, most of the bishops who should have set a better example, despising their divine function and abandoning their chairs and the people committed to their care, busied themselves in secular affairs; and, wandering from province to province, caught at lucrative occupations: meantime the destitute were left without aid, fortunes by insidious arts were unjustly appropriated, and wealth amassed by usury.

Did then their bishop stand up before his suffering flock, to aggravate their distress by vague and unfounded criminations? His testimony in this instance can be liable to no such suspicion; and the language he employs is in itself enough to dissipate illusions as to antiquity. While the clergy were thus forgetful of their duty, and were in fact abandoned to covetousness, and addicted to a shameless rapacity, working the Voluntary Principle' in the most nefarious manner, it is no wonder that the people should be dissolute. In such a state of the community, what was likely to be the condition of those who, under a fanatical impulse, had been induced to place themselves in the most perilous position, and to profess a superhuman sanctity? These unhappy women, the victims of delusion and of the false principles and crafty intentions of their guides, became too often such as these unpropitious circumstances tended to make them.

[To be continued.]

SUPPLEMENT TO No. VII.

PAGE 249.

DOMINÆ SORORI VITÆ ATQUE OCULIS PRÆFERENDÆ

FRATER.

QUIA nihil sanctitatem tuam soleo eorum præterire, quæ hic te geruntur absente; scias etiam sanctos martyres a nobis repertos. Nam cum ego basilicam dedicassem, multi tamquam uno ore interpellare cœperunt dicentes : Sicut Romanam basilicam dedices. Respondi: faciam, si martyrum reliquias invenero. Statimque subiit veluti cujusdam ardor præsagii.

Quid multa? Dominus gratiam dedit: formidantibus etiam clericis jussi eruderari terram eo loci, qui est ante cancellos sanctorum Felicis atque Naboris. Inveni signa convenientia: adhibitis etiam quibus per nos manus imponenda foret, sic sancti martyres eminere cœperunt; ut adhuc nobis silentibus, arriperetur urna, et sterneretur prona ad locum sancti sepulcri. Invenimus miræ magnitudinis viros duos, ut prisca ætas ferebat. Ossa omnia integra, sanguinis plurimum. Ingens concursus populi per totum illud biduum. Quid multa? Condivimus integra ad ordinem: transtulimus vespere jam incumbente ad basilicam Faustæ ibi vigilia tota nocte, manus impositio. Sequenti die transtulimus ea in basilicam, quam appellant Ambrosianam. Dum transferimus, cæcus sanatus est. Talis mihi ad populum fuit

sermo.....

....

Principes populi quos alios nisi sanctos martyres æstimare debemus, quorum jam in numerum diu ante ignorati Protasius Gervasiusque præferuntur, qui sterilem martyribus Ecclesiam Mediolanensem, jam plurimorum matrem filiorum lætari passionis propriæ fecerint et titulis et exemplis ?....

... Non immerito autem plerique hanc martyrum resurrectionem appellant; videro tamen utrum sibi, nobis certe martyres resurrexerint. Cognovistis, immo vidistis ipsi multos a dæmoniis purgatos: plurimos etiam, ubi vestem sanctorum manibus contigerunt, iis quibus laborabant, debilitatibus absolutos: reparata vetusti temporis miracula, quo se per adventum Domini Jesu gratia terris major infuderat, umbra quadam sanctorum corporum plerosque sanatos cernitis. Quanta oraria jactitantur? quanta indumenta super reliquias sacratissimas et factu ipso medicabilia reposcuntur? Gaudent omnes extrema linea contingere; et qui contigerit, salvus erit.

Gratias tibi, Domine Jesu, quod hoc tempore tales nobis sanctorum martyrum spiritus excitasti, quo Ecclesia tua præsidia majora desiderat. Cognoscant omnes quales ego propugnatores requiram, qui propugnare possint, impugnare non soleant. Hos ego adquisivi tibi, plebs sancta, qui prosint omnibus, nemini noceant. Tales ego ambio defensores, tales milites habeo : hoc est, non sæculi milites, sed milites Christi. Nullam de talibus invidiam timeo, quorum quo majora, eo tutiora patrocinia sunt. Horum etiam illis ipsis, qui mihi eos invident, opto præsidia. Veniant ergo et videant stipatores meos; talibus me armis ambiri non nego: Hi in curribus, et hi in equis: nos autem in nomine Domini Dei nostri magnificabimur. . . . . d

VOL. II.

Aperuit oculos nostros Dominus, vidimus auxilia, quibus sumus sæpe defensi. Non videbamus hæc, sed habebamus tamen. Itaque trepidantibus nobis quasi dixerit Dominus: Adspicite quantos vobis martyres dederim: ita reseratis oculis gloriam Domini speculamur, quæ est martyrum passione præterita, et operatione præsens. Evasimus, fratres, non mediocrem pudoris sarcinam patronos habebamus, et nesciebamus. Invenimus unum hoc, quo videamur præstare majoribus. Sanctorum martyrum cognitionem, quam illi amiserunt, nos adepti sumus.

Eruuntur nobiles reliquiæ e sepulcro ignobili, ostenduntur cœlo trophæa. Sanguine tumulus madet, apparent cruoris triumphalis notæ, inviolatæ reliquiæ loco suo et ordine repertæ, avulsum humeris caput. Nunc senes repetunt audisse se aliquando horum martyrum nomina, titulumque legisse. Perdiderat civitas suos martyres, quæ rapuit alienos. Etsi hoc Dei munus est; tamen gratiam quam temporibus sacerdotii mei Dominus Jesus tribuit negare non possum : et quia ipse martyr esse non mereor, hos vobis martyres

adquisivi.

Succedant victimæ triumphales in locum, ubi Christus hostia est. Sed ille super altare, qui pro omnibus passus est: isti sub altari, qui illius redemti suut passione. Hunc ego locum prædestinaveram mihi; dignum est enim ut ibi requiescat sacerdos, ubi offerre consuevit: sed cedo sacris victimis dexteram portionem; locus iste martyribus debebatur. Condamus ergo reliquias sacrosanctas et dignis ædibus invehamus, totumque diem fida devotione celebremus.

Acclamavit populus, ut in Dominicum differetur diem martyrum depositio: sed tandem obtentum, ut sequenti fieret die. Sequenti die talis mihi ad populum iterum sermo fuit.

Cui tamen celebritati vestræ, qui solent, invident. Et quia celebritatem vestram invidis animis ferre non possunt, causam celebritatis oderunt: atque in tantum amentiæ prodeunt, ut negent martyrum merita, quorum opera etiam dæmones confitentur. Sed hoc non mirum; siquidem tanta est incredulorum perfidia, ut tolerabilior sit diaboli plerumque confessio. Dicebat enim diabolus: Jesu Fili Dei vivi, quid venisti ante tempus torquere nos? Et cum hæc audirent Judæi; ipsi tamen Dei Filium denegabant. Et nunc audistis clamantes dæmones, et confitentes martyribus quod pœnas ferre non possint, et dicentes: Quid venistis, ut nos tam graviter torqueatis? Et Arriani dicunt: non sunt isti martyres, nec torquere diabolum possunt, nec aliquem liberare; cum tormenta dæmonum ipsorum voce probentur, et beneficia martyrum remediis sanatorum, et absolutorum indiciis declarentur. Negant cæcum illuminatum, sed ille non negat se sanatum. Ille dicit: Video, qui non videbam. Ille dicit: Cæcus esse desivi; et probat facto. Isti beneficium negant, qui factum negare non possunt. Notus homo est, publicis cum valeret mancipatus obsequiis, Severus nomine, lanius ministerio. Deposuerat officium, postquam inciderat impedimentum. Vocat ad testimonium homines, quorum ante sustentabatur obsequiis: cos indices suæ visitationis arcessit, quos habebat testes et arbitros cæcitatis. Clamat quia ut contigit fimbriam de veste martyrum, qua sacræ reliquiæ vestiuntur, redditum sibi lumen sit.....

....

Audivimus hodie dicentes eos, quibus manus imponebatur, neminem posse esse salvum, nisi qui in Patrem et Filium et Spiritum Sanctum credidisset: illum mortuum, illum funereum, qui Spiritum Sanctum negaret, qui Trinitatis omnipotentem virtutem non crederet. Confitetur hoc diabolus, sed Arriani nolunt fateri. Dicit diabolus: Sic torqueatur, quemadmodum ipse a martyribus torquebatur, qui Spiritus Sancti deitatem negaret.

Non accipio a diabolo testimonium, sed confessionem. Invitus dixit diabolus, sed exactus et tortus. Quod nequitia supprimit, extorquet injuria. Cedit diabolus plagis, et adhuc cedere nesciunt Arriani. Quanta perpessi sunt, et quemadmodum Pharao, malis suis indurantur? Dicebat diabolus, ut scriptum legimus: Scio te quis sis, tu es Filius Dei vivi. Dicebant Judæi : Nescimus quis sit. Dicebant hodie et superiore die vel nocte dæmones: Scimus quia martyres estis. Et Arriani dicunt: Nescimus, nolumus intelligere, nolumus credere. Dicunt dæmones martyribus: Venistis perdere nos; Arriani dicunt: Non sunt dæmonum vera tormenta, sed ficta et composita

xliii

ludibria.

Audivi multa componi, hoc nemo unquam fingere potuit, ut dæmonem se esse simularet. Quid illud, quod ita exagitari eos videmus, quibus manus imponitur? Ubi hic locus fraudi est? ubi suspicio simulandi?

Sed non ego ad suffragium martyrum usurpo vocem dæmoniorum. Beneficiis suis sacra passio comprobetur. Habet judices, sed purgatos: habet testes, sed absolutos. Melior vox est, quam sanitas loquitur eorum, qui debiles advenerunt: melior vox est, quam sanguis emittit; habet enim sanguis vocem canoram, quæ de terris ad coelum pervenit. Legistis dicente Deo: Sanguis fratris tui clamat ad me. operationis præconio: sanguis clamat passionis triumpho. Et hic sanguis clamat coloris indicio sanguis clamat petitioni vestræ, ut condendas hesterno in hodiernum diem quias.-Ambrose. Epist. xxii. tom. ii. p. 847.

PAGE 267.

Satisfactum est differremus reli

Sicut et ab Abbate Macario, qui habitationem Scythioticæ solitudinis primus invenit, mortuum suscitatum esse reminiscimur. Nam cum hæreticus quidam qui Eunomii perfidiam sectabatur, sinceritatem catholicæ fidei arte dialectica subvertere conaretur, magnamque jam hominum multitudinem decepissit, rogatus a catholicis viris, qui ruina tantæ subversionis gravissime monebantur, beatus Macarius, ut simplicitatem totius Ægypti ab infidelitatis naufragio liberaret, advenit. Aristotelicis ignorantem spinis vellet abducere, beatus Macarius apostolica Quem cum hæreticus arte dialectica fuisset aggressus et multiloquium eis brevitate, concludens; Non est, inquit, in verbo regnum Dei, sed in virtute. Eamus igitur ad sepulchra, et nomen Domini super mortuum, qui primus inventus fuerit, invocemus, ac, sicut scriptum est, ostendamus ex operibus fidem nostram, ut manifestissime rectæ fidei documenta ejus testimonio declarentur, et perspicuam veritatem non inani disputatione verborum, virtute signorum, et illo, quod non potest falli, indicio comprobemus. Quo audito hæreticus coram circumstanti plebe, pudore constrictus, cum ad præsens præbere se conditioni propositæ simulasset assensum, seque adfuturum in crastinum promisisset, postero die expectantibus universis, qui studiosius ad condictum locum, spectaculi hujus cupiditate, confluxerant, exterritus de conscientia suæ infidelitatis aufugit, ac protinus ab universa Ægypto transmigravit: Quem cum beatus Macarius usque ad horam nonam cum populis præstolatus pro sua conscientia delinasse vidisset, assumens plebem, quæ ab illo fuerat depravata, ad condicta sepulchra perrexit. Hunc autem Ægyptiis morem Nili fluminis invexit alveus, ut quoniam universa illius latitudo terræ instar immensi pelagi, non parvo anni tempore solita aquarum eruptione contegitur, ita ut nulla nunc cuiquam humandi copia humani corporis tribuatur, nisi post transvectionem decursam, corpora vero mortuorum pigmentis condita redolentibus, in editioribus cellulis recondantur. Nam madens ebrietate continua terræ illius solum humandi arcet officium. Si qua enim cadavera defossa susceperit, evomere ad superficiem, suam inundationum nimietate compellitur. Cum igitur antiquissimo cuidam cadaveri beatus Macarius adstitisset, ait: O homo, si venisset huc mecum hæreticus filius perditionis, et adstante ipso, nomen Christi Dei mei invocans exclamassem, utrumne coram his, qui pene ejus fuerant fraude subversi, surrecturus fuisses, edicito. Tum ille consurgens, annuentis voce respondit. Quem interrogans Abbas Macarius, quidnam fuisset aliquando, cum frueretur hac vita, vel qua hominum fuisset ætate, aut si nomen Christi tunc temporis cognovisset? Christique nomen adseruit illis se nec audivisse temporibus. Cui rursus Ille se sub antiquissimis regibus vixisse respondit, Abbas Macarius; Dormi, inquit, in pace cum ceteris in tuo ordine a Christo in fine temporum excitandus.

Hæc igitur ejus virtus et gratia quantum in ipso fuit, semper fortasse latuisset, nisi eum necessitas totius provinciæ periclitantis et erga Christum plena devotio, amorque sincerus, istud exercere miraculum compulisset.

Quod utique, ut ab eo fieret, non ostentatio gloriæ, sed charitas Christi et totius plebis, extorsit utilitas, ut beatum quoquo Heliam fecisse Regum lectio manifestat, qui ignem de cœlo super hostias impositas pure, idcirco descendere postulavit, ut periclitantem Pseudoprophetarum præstigiis fidem totius populi liberaret.-Macarius: apud Cassianum, V. 41. page 617, Paris, 1642.

PAGE 274.

In cujus boreali latere ad ortum solis, ædes est rotunda in modum testudinis, admodum artificiose elaborata, columnis et materia et magnitudine inter se paribus interius circundata. Super his coenaculum est sublime, sub eodem culmine. Ex quo licet iis, qui voluerint, martyri supplicare, et sacris interesse mysteriis. Intra testudinem vero ad orientem solem tumulus est magnificus, in quo sanctæ martyris reliquiæ jacent in arca quadam oblonga reconditæ, quam nonnulli μarpar vocant, ex argento pulcherrime fabricata. Ac miracula quidem, quæ subinde patrantur a sanctissima martyre, nota sunt omnibus Christianis. Frequenter enim aut episcopis illius civitatis, aut viris pietate illustribus, qui ad ipsius basilicam advenerint, in somnis apparens, præcipit ut in templo vindemient. Quod ubi tum imperatori, tum patriarchæ, totique civitati innotuit, statim omnes ad basilicam pergunt, tam Augusti scilicet, quam pontifices et magistratus, et reliqua populi multitudo, ut sacrorum mysteriorum participes fiant. Cunctis deinde spectantibus, episcopus urbis Constantinopolitanæ una cum suis sacerdotibus in sacrarium ingreditur, in quo sacrum illud, de quo dixi, corpus depositum est. In eadem arca foramen est exiguum in læva parte, parvis quibusdam ostiolis obfirmatum. Per quod, ferrum oblongum, cui spongia annexa est, usque ad sacras reliquias demittunt. Et postquam spongiam hac illac veraverint, ferream virgam ad se retrahunt, cruore plenam et coagulato sanguine. Quod ubi populus viderit, confestim Deum cum laudibus adorat. Tanta autem est cruoris, qui illinc extrahitur copia, ut non solum piissimi imperatores, et sacerdotes illic congregati, universa denique populi multitudo ibidem collecta, abunde ex eo accipiant: sed et fidelibus quicunque cupierint, per universum terrarum orbem guttas ejus mittant. Porro coagulatus ille sanguis perpetuo durat, nec in alium colorem mutatur sacer cruor. Hoc autem miraculum fit, non certo aliquo ac definito temporis spatio, sed prout episcopi vita et morum gravitas promeruerit. Ferunt enim, quoties vir probus atque honestus, omnique virtutum genere exornatus, ecclesiam rexerit, id miraculum fieri et quidem frequentissime: quoties vero non ejusmodi antistes fuerit, raro hæc signa evenire. Jam vero aliud miraculum commemorabo, quod nec tempore, nec ulla ex causa interrumpitur, nec discrimen facit inter fideles atque infideles: sed omnibus ex æquo prostat. Ubi quis ad eum locum accesserit, in quo est arca illa pretiosa, quæ sacras continet reliquias, ejusmodi odoris suavitatem sentit, quæ omnes consuetos odores longe superat. Nam neque odori, qui ex pratis colligitur, neque ei, qui ex rebus fragrantissimis exhalat, similis est odor ille, nec qualis ab unguentariis conficitur: sed peregrinus quidam et excellens, per se ipsum declarens quanta sit virtus reliquiarum, quæ ipsum emittunt.-Evagrius, ii. 3.

PAGE 284.

SEVERO FRATRI UNANIMO PAULINUS.

EPIST. XI.

Frater Victor inter alias operum tuorum et votorum narrationes retulit nobis, desiderare te ad basilicam, quam modo apud Primuliacum nostram majorem priore condideris, de sacris Sanctorum reliquiis benedictionem, qua adornetur domestica tua Ecclesia, ut fide et gratia tua dignum est. Testis est autein Dominus quod si vel scrypulum sacri cineris habuissemus, supra quam nobis ad basilicam, quæ proxime in nomine Domini consummabitur, dedicandam necessarium erat, misissemus unanimitati tuæ: sed quia nos non habuimus hujus muneris copiam, et ille se spem ejusdem gratiæ copiosam habere dixit a sancta Silvia, quæ illi de multorum ex Oriente Martyrum reliquiis spopondisset, invenimus quod digne et ad basilicæ sanctificationem vobis, et ad sanctorum cinerum cumulandam benedictionem mitteremus, partem particulæ de ligno divinæ crucis. Quod nobis bonum benedicta Melania ab Jerosolyma munere sancti inde Episcopi Joannis attulit, hoc specialiter sorori nostræ venerabili Bassulæ misit conserva communis; sed quod alteri vestrum datur, utriusque vestrum est; quia in utroque vestrum una ratio manet; et sexum evacuat fides, qua in virum perfectum ambo concurritis. Accipite ergo ab