ward IV., on the 5th of March, 1461. Margaret retired to the north, and was joined by such numbers, that she was again at the head of an army of 60,000 men. She was met by Edward and the earl of Warwick at Towton in Yorkshire, on the 29th of March, and a bloody battle took place, in which the queen's army was routed; and, as Edward had ordered no quarter to be given, 40,000 of the Lancastrians were killed in the field or the pursuit. The queen fled to Scotland with her husband; and having obtained some supplies of troops from France, again entered England at the head of 5000 men. But her troops were again totally defeated at Hexham, on the 15th of May. The king remained for some time in concealment, but was discovered, and thrown into the Tower. The queen escaped to Flanders. Edward, now in possession of the throne, soon disgusted his subjects. He was at once gay, profligate, and cruel, and seemed to have the same pleasure in witnessing a pageant as an execution. He insulted and slighted the earl of Warwick, to whom மரிகிருதாளென்பவள் வடதிசை க்குப்போய் அங்கே சுயது-ஸ்தோம த்தைச்சேர்த்துக்கொண்டு அதற்குத் தானே சேனாதிபதியாகப் புறப்பட்டு வந்தாள். அவளை யெதிர்ப்பதற்கு எ ட்வார்டென்னு மன்னனும் எரல் ஆப் வார்விக்கென்பவனும் புறப்பட்டு பங் குனிஉகூயோர்க்குஷையர் என் மாகாணத்தில் தவுட்டனென்னுங் கிரா மத்தில் இராக்கினியைச் சந்தித்தார் கள், அங்கே இரத்தப்பிரவாகமானயு த்தம் நடந்தது. அதிலே இராக்கினி யினுடைய சேனை அவஜெயப்பட்டு முறிந்த படியால் எடவார் டென்ப வன் முறிந்த சேனைக் கிடங்கொடா மல் கொல்ல உத்தரவுபண்ணினபடி யே சயத லங்காஸ்தரை யுத்தகளத் திலுந்துரத்திப் பிடித்துங் கொன்றார் கள். இராக்கினியோ தன் புருஷனோடு கூட ஸ்கோடலாண்டு தேசத்துக்கோ டிப்போனாள். அங்கே பிரஞ்சு சாதி யார் சில படைகளை அவளுக்குதவி வனுப்பினபடியால் ஐயாயிரம் பேரைச்சேர்த்துக்கொண்டு மறுபடி யும் இங்கிலாண்டுக்குள் நுழைந்தாள். அவளுடைய சேனை வைகாசி யருஉ எக்சாமென்னுமூரிலே மறுபடியுமு ற்றிலுந் தோர்த்து முறிந்துபோனப் டியால் இராஜன் சிலகாலம் ஒளித்து க்கொண்டிருந்து கண்டுபிடிக்கப்பட் டுத்துருக்கத்தி லெற்றியடைக்கப்பட டான். இராஜஸ்திரியும் பிளாண்டெர் ஸ் என்னுமூருக்குத்தப்பித்துக்கொண் யாக டோடிப்போனாள். எட்வார்ட் இப்பொழுது இராஜ தகத்தைக்கைவசப்படுத்திக்கொண்டி ருந்தும் சீக்கிரத்தில் தன் குடிகளுக்கு வெறுப்பைத்தந்தான். அவன் ஒருவி சை வெகுளியும் தூர்த்தனும் கொடி யனுமாயிருந்து பிராணசிஷ்டை செ ய்கிறவிடத்திலிருந்து மன மகிழ்ச்சி யோடே வேடிக்கைப் பார்த்துக்கொ ண்டிருப்பான்.தனக்கு இராஜகிரீட he was indebted for the crown; and that powerful nobleman, prompted by revenge, turned against him, and headed an extensive party formed to restore King Henry. Warwick went to France, and was reconciled to the queen. They returned to England; and in a few days were at the head of 60,000 men. Edward was now obliged to fly to Holland: and Henry was released from prison, and once more placed on the throne. His title was confirmed by the liament; and Warwick obtained, among the people, the name of the King-maker. par Edward, however, trusting to his partisans in England, ventured to return. Though at first coldly received, his followers in creased, and London, when he appeared before it, opened its gates. Henry was again pulled from the throne; and Warwick's party daily diminished. He therefore found it necessary to bring the contest to the issue of a battle, though with an inferior force. The contending parties met at Barnet, on the 14th of April, 1471; and after a desperate engagement in which Edward ordered no quarter to be த்தைச் சம்பாதித்துக்கொடுத்த எர லாப் வா ர்விக்கென்பவனுக்குத் தான் கடனாளியாயிருப்பதை விட்டு அவனை த் தூஷணிக்கவும் அற்பமாக வெண்ண வுந்தொட ங்கினான். அந்த வல்லமை பொருந்திய பிரபு வெகுண்டு இராஜ னுக்குவிரோதமாக வெழும்பி யவனை ப்பழிவாங்க வெண்ணங்கொண்டு தன் னைச்சோந்த விஸ்தாரமான கட்சிக்கு த்தானே தலைமையாக நின்று என்றி யென்னு மன்னனை இராஜதகத்திலே ற்றத்தீர்மானம்பண்ணினான். அப்படி சென்று அங்கே யே வார்விக் பிரஞ்சு தேசத்துக்குச் ராக்கினியோடு ஒ ப்புரவாகி அவளை இலண்டனு க்கழை த்து வந்து சில நாளுக்குள்ளே காயசூ ஸ்தோமத்துக்குத் தலைமையாக நின் றார்கள். எட்வார்ட் இப்பொழுது உலா ந்து தேசத்துக்கோடிப்போகப்பாத்தி யப்பட்டான். என்றி காவலி லிருந்து விடுதலையாகி மறுபடியும் இராஜதக த்தில் ஸ்தாபிக்கப்பட்டான். என்றி யினுடையகிதாப்பைப் பார்லிமெண் டார் ஸ்திரப்படுத்தி ஒப்புக்கொண் டார்கள். வார்விக்கென்பவனும் பிர சைகளுக்குள்ளே இராஜனை சிருஷ்டி க்கிறவனென்கிற பட்டப் பெயரைய டை ந்து கொண்டான். அப்படியிருந்தும் எட்வார்ட்இ ங்கிலாண்டிலுள்ள தன் கட்சியாரைப் பலமாகவெண்ணித் திரும்பிவரத்து ணிந்தான். அவனையவரும் அன்போ டு ஏற்றுக்கொண்டமையால் அவனு டையகட்சியும் அதிகமாகப் பெருகி இலண்டன் பட்டணமும் அவன்வந்த போது தன் கபாடங்களைத்தாராள மாகத்திறந்து அவனுக்கு வழிவிட்ட து.என்றியென்பவன் மறுபடியும் இ ராஜதகத்திலிருந்து பிடுங்கியெறியப் பட்டான். வார்விக்கென்பவனுடை ய கட்சியாரும் நாளுக்குநாள் குறை ந்து சிறுத்துப்போயி ம் வார்விக் கென்பவன் இந்தவிவாதமொருகைக் லந்த சண்டையினால் தீர்மானமாகவே ண்டியதென்று கண்டான். அப்படி யே இர-சூசாஎக -ம் வருஷம் சித்தி ரைமயகூ பார்னெட்டென்னுமிட னு த்திலிருகட்சியாருமெதிர்த்து அகோ given, Warwick's troops, with ரமானயுத்தம் நடந்த பின்பு எட்வார் himself and his brother, were cut to pieces. The queen had just returned from France, where she had been soliciting supplies, when she received the news of Warwick's defeat and death. Her fortitude gave way under so terrible a shock, and she sank senseless on the ground. Recovering herself, she resolved, with her remaining followers, to make ano ther effort, and met Edward's victorious army at Tewkesbury. Her troops were totally defeated. The duke of Somerset, and a number of other men of distinction, were dragged from a church in which they had taken refuge, and beheaded. The queen and her son were brought before Edward, who asked the prince in an insulting manner, how he dared to invade his do. minions? The spirited boy replied, "I came to recover my father's kingdom !' on which the brutal tyrant struck him on the face with his gauntlet, and the dukes of Clarence and Gloucester stabbed him with their daggers. Margaret and her hus band were thrown into the Tow. ட எதிரிகளோடிப்போக விடங்கொ டாமல் வளைத்துக்கொண்டு தாக்க உ த்தரவு செய்யவே வார்விக்கென்பவ டைய சேனைகளையும் அவனையும் வனுடைய சகோதரனையும் வளைத் கொண்டு கண்டதுண்டங்களாய் வெட்டியெறிந்தார்கள். பிரஞ்சுதேசத்துக்குப்போய் உதவித் அப்பொழுது இராஜஸ்திரியோ ரச்சொல்லிக்கேட்டுக்கொண்டு அங்கி ருந்துவந்து வார்விக்கென்பவனுடை ய அவஜெயத்தையும் மரணத்தையும் கேட்கவே அவளுடைய சரீரத்தினு திகளெல்லாந்தளர்ந்து நெக்கு விட்டுந் டுக்கங்கொண்டு பிரக்கணை தப்பிப் பூமி யிற்பிணம்போல்விழுந்தாள். விழுந்த வள் சற்றுநேரஞ் சென்று மூற்சை தெளிந்தெழுந்து மீர்ந்திருக்கிற கட் சியாரைச்சேர்த்துக்கொண்டு இன்ன மொருவிசை யுத்தஞ்செய்யத்தீர்மா னம்பண்ணினாள். அப்படியே புறப்ப ட்டு தூ க்ஸ் பூரியென்னுமிடத்தில் எட் வார்டினுடைய விஜயம் பொருந்திய சேனையோடெதிர்த்துப் பொருதினா ள். இராக்கினியினுடைய சேனைமுற் றிலுந் தோர்த்து முறிந்து பின்னிட் டோடவே அவளைச்சேர்ந்த டூக்காப் சாமர்செத்தென்பவனும் அவனோடு க்கலமாகப் புகுந்தொளித்துக்கொண் கூடமற்ற அநேகம்பிரபுக்களும் அடை டிருந்த கோயிலிலிருந்து அவர்களை வெளியேயிழுத்துவந்து சிரச்சேதம்ப ண்ணினார்கள். இராஜஸ்திரியையும் அ வளுடையகுமாரனையும் எட்வார்டுக்கு முன்கொண்டுவந்து விட்டவளவில் எ ட்வார்ட் இராஜகுமாரனை நோக்கி எ ன்னுடைய இராச்சியத்திலுத்தண்ட ப்பிரவேசம் பண்ணவெப்படி மனந்து ணிந்தாயென்று வெகுண்டு கேட்டவு ங்கொண்டு நெறித்து நின்று என்தகப் டனே இராஜகுமாரன் மனோதைரிய பனுடைய இராச்சியத்தைச் சுதந்த ரிக்க வந்தேனென்றான். அதைக்கேட் டவுடனே இரக்கமில்லாத கொடிய er, where, it is generally believனாகிய எட்வார்ட் இருப்புக்கைச்சீரா வால் சிறுவன் முகத்திலடிக்கவே அரு கிருந்த டூக்காப்கிளேரென்ஸ், டூக்காப் கிளவ்செஸ்தர் என்பவர்கள் சிறுவனை ed he was murdered by the duke of Gloucester. Margaret, after remaining five years in the Tow er, was ransomed by the king of France. Edward IV. now kept unmolested possession of the throne. His reign presents no incident worthy of notice. It was a disgusting course of licentiousness and cruelty. He died in 1483, in the twenty-third year of his reign. He married Elizabeth Woodville, Lady Grey, by whom he had two sons, Edward, prince of Wales, and Richard, duke of York, and five daughters. Edward V. was thirteen years old when he succeeded to the throne; his brother Richard was nine years old. Richard, duke of Gloucester, the late king's brother, was named regent of the kingdom. No sooner was his brother dead than Richard determined to seize the crown. Having gained over the duke of Buckingham, and some other noblemen to his interest, he resolved த்தங்கள் சத்திகளினால் வெட்டியெறி ந்தார்கள். மரிகிருதாளும் அவள் புரு ஷனும் துருக்கத்திலேற்றி யடைக்கப் பட்டார்கள். அங்கே இராஜனை டூக் காப்கிளவ்செஸ்தர் கொலைசெய்துகொ ன்றானென்று யாவருஞ்சாதாரணமா ய் நம்பிச் சொல்லுகிறார்கள். மரிகிரு தாள் ஐந்துவருஷம் துருக்கத்தில் சி றையிருந்தபின்பு அவளைபிரஞ்சுதேச இராஜன் மீட்டுக்கொண்டான். ச எட்வார்டென்பவ னிப்பொ ழுது இராஜதகத்தை யொருவிக்கின முமில்லாமல் சுயாதீனப்படுத்திக்கொ ண்டான். அவனுடைய துரைத்தனத் தில் குறிக்கத் தகுமானகாரியங்களொ ன்றும் நடந்ததில்லை. ஆயினும் அவனு டைய இராச்சியபாரமுழுதிலும் மன வெறுப்பைக்கொடுக்கும் அக்கிரமமுங் கொடுமையும் நிறைந்திருந்தது. அவ ன் இர-தச அந-ம் வருஷத்தில் இரு பத்துமூன் றுவருஷம் அரசாண்டிறந் தான். அவன் எலிசபேத்வூட்வில்லிலே டிகிறே யென்பவளை விவாகம்பண்ணிக் கொண்டான். அவளால் அவனுக்கு எட்வார்ட்பிறின்ஸ் ஆப்வேல்ஸ் என்ப னு ம் றிச்சார்ட்டுக்காப்யோர்க்கெ ன்பவனுமாகிய ரண்டுகுமாரர்களு ம் - ரு - குமாரத்திகளுமிருந்தார்கள். வ These two young princes were lodged in the Tower; and Richard proceeded to rid himself of those who might hinder the accomplishment of his design. He despatched orders to behead Lord Rivers and his friends, who had been imprisoned in Pontefract Castle; and, on the same day on which this order was executed, Richard summon ed a council in the Tower, which was attended, among others, by Lord Hastings, a nobleman who had shown a disposition to oppose his designs. While the council was sitting he pretended he had discovered a plot against his life, ordered several of the members to be arrested, and Lord Hastings to be instantly beheaded, swearing that he would not dine till he had seen his head. Hastings was hurried out to the little green in front of the Tower chapel, and beheaded on a log of wood that lay in the way. இந்த இரண்டு இளய இராஜகு மாரர்களும் துருக்கத்தில் சஞ்சரித் தார்கள். றிச்சார்டென்பவன் தன்க ருத்தை முடிப்பதற்குத் தடைசெய்கி றவர்களைத் தன்னை விட்டுவிலக்கப்புறப் பட்டுப் போந்தேபிராத்தென்னுங் கோட்டையிற் கைதியாக வடைபட்டி ருந்த லார்ட்றீவர்ஸ் என்பவனையும் அவனுடைய சிநேகிதர்களையுஞ்சிரச் சேதம்பண்ணக் கட்டளை யனுப்பினா ன். அந்தக்கட்டளையை நிறைவேற்றி ன அன்றையத் தினந்தானே றிச்சார் டென்பவன் துருக்கத்தில் ஒரு சங்கங் கூட்டிவித்தான். அந்தச் சங்கத்தில் வந்தவர்களுக்குள்ளே றிச்சார்டினு டைய கருத்துக்கு விரோதம் பேச நி னைவு கொண்டிருந்த ஒரு பிரபுவாகிய லார்ட்யேஸ்டிங்ஸ் என்பவனும் வந்தா ன். ஆலோசனை சங்கங்கூடினபோது றிச்சார்டென்பன் தன்னுயிருக்குமோ டேனென்று பழிபோட்டு அவர்களில் அ சந்தேடின இரகசிய சிந்தனையைக்கண் நேகம்பேரைப் பிடித்துக்கட்டவும்லா ர்ட்யேஸ்டிங்ஸ் என்பவனையுடனே சிர ச்சே தம்பண்ணவுங்கட்டளை தந்து யே ஸ்டிங்ஸ் என்பவனுடைய தலையை ப்பார்க்கிறவரையிற் பொசியேனென் று சத்தியமும்பண்ணிக்கொண்டான். அப்படியே யேஸ்டிங்ஸ் என்பவனை வெளியே பிழுத்துவந்து துருக்கத்தி ன் கோயிலுக்கு முன்னிருக்கும் ஒருசிறி யபசுந்தரையிற் கிடந்த ஒருமரத் ண் த்தின்மேல் அவன் தலையைவை துவெட்டினார்கள். து |