relation, kept the matter in suspense; and Wolsey seconded this policy. At last, when the king's patience was almost exhausted, it was reported to him, that a young ecclesiastic, of the name of Cranmer, had said, that the king should spend no more time in negotiat ing with the pope, but should propose to all the universities of Europe, the plain question, ''Can a man marry his brother's widow?" The king, delighted with this hint, exclaimed, “The man has got the right sow by man has got the right sow by

the ear.'' The advice was a

dopted, and opinions against the legality of the marriage were obtained. The queen was di

vorced, and Henry immediately குத் தீர்ப்புகொடுத்து விலக்கினார்கள்.

married Anne Boleyn. Cranmer afterwards became archbishop of Canterbury, and enjoyed Henry's confidence during the rest of his life.

Wolsey, whose favour had been declining, was disgraced some time before the queen's divorce. He was ordered to retire to his diocese at York, but was soon afterwards arrested

என்றி டனே அன்னிபோலின் என் பவளை விவாகம்பண்ணிக் கொண்டா ன். கிரான்மர்பின்பு காந்தர்புரிக்கு அர் ச்சுபிஷப்பாகி அவனுடைய மற்றசவ காலமெல்லாம் என்றியினுடைய நம்

பிக்கைக்குசந்தவனாயிருந்தான்.

வோல்சி யென்பவன் இராஜனு டையதயவையிழந்து இராக்கினியைத் தீர்த்து விலக்கின தற்குச் சிலகாலத்து க்குமுன்னே அவமானத்துக் குள்ளா யோர்க்கென்னும் பட்டணத்தி லுள்ள தன்னுடைய ஆச்சிரமத்துக்குப்போயி ருக்கும்படி அவன் கட்டளையிடப்பட் டான். கட்டளையிட்டவுடனே அவனை to London he was taken ill, and இராஜதுரோகஞ்செய்தவனென்று பிடி died in Leicester Abbey. In த்துக் கைதியாக்கி இலண்டனுக்குக் his last words he drew a just பட்டுலெயிசெஸ்தர் அபியென்னுமிடத் கொண்டுவருகையில் வழியில் வியாதிப் and striking portrait of his masதில் மரித்தான். அவன் சாகிறபோது He is a prince of a most தன்னுடைய இராஜனுக்கிருந்தகுணாதி royal carriage, and hath a prince- செயங்களைச்சரியா பெடுத்துக்காட்டி

for high treason. On his way

ter:

66

vorce of Queen Catherine, theகுத் தீர்ப்புக்கொடுத்து அனுப்பிவிட்ட

At the beginning of his religious reforms, he had ordered

the publication of a transla tion of the Scriptures; but soon after it was published, he prohibited all except gentlemen and merchants from reading the Scriptures; and even they were only allowed to read, “ so that it be done quietly and with good order." The free reading of the Scriptures was found inconsistent with the submission de manded by the king to the dit ferent doctrines which he thought proper to adopt. However, the

sacred volume was no longer a sealed book to the unlearned, and from the perusal of it, sound views of Christian doctrine continued to increase.

The king proceeded with indiscriminating fury against both the followers of the Reformation, and the Roman Catholics-the

னான்.

அவன்வேதத்தைத் திருத்தந்தொ

.

ட கினவளவில் வேதாகமத்தை மொ
ழிபெயர்த்துப்பிரசுரஞ்செய்ய வுத்தர
வுசெய்தான். அது பிரசித்தமானவுட்
னே ஜெண்டில்மென் என்பவர்களும்வர்
த்தகருந்தவிர மற்றொருவரும் வேதாக
மத்தைவாசிக்கக்கூடாதென்று விலக்கி
அவர்களுக்குமாத்திரம் வேதாக
மத்தை வாசிப்பதற் கிடங்கொடுத்த
மையால் சத்து சந்தடியில்லாமல் நல்
லவொழுங்காய் நடந்துவந்தது. வேதா
சமத்தை யாவருஞ் சாதாரணமாய்வா
சிப்பதுஇராஜன் நல்லதென்று நினைத்
த்து சகல உபதேசங்களுந் தனக்குக்கு
ழ்ப்படிந்தமைய வேண்டுமென்
த்துக்கு விரோதமாகக்காணப்பட்டது.
அப்படி யிருந்தபோதிலும் பரிசுத்தபு
ஸ்தகம் படியாதவர்களுக்கு மறைவாக
முத்திரையிடப்பட்டதில்லை. அதைவா
சிப்பதினால் கிறிஸ்துவேதத்தைக்குறி
த்துண்டாகிய விசுவாசம் விருத்தியாக
த்தொட ங்கிற்று.

றக

இராஜன் வேதத்தைத்திருத்தினவ ர்களென்று சொல்லப்படுகிற கட்சியா ருக்கும் உரோமன் கத்தோலிக்குச்ச பையாருக்கும் விரோதமாக மூர்க்கங் கொண்டெழும்பித்திருத்தலாளர் தான் போதித்த உபதேசத்தி னுணர்வை ம றுத்தபடியால் அவர்களைக் கண்டித்து

உ

former he condemned, because they denied the truth of doctrines which he professed, and ரோமன் கத்தோலிக்கு சபையார் தன் the latter because they refused னைத்தலைமையாக வேற்றுக்கொள்ளா to admit his supremacy; and தபடியால் அவர்களைத் தூஷணித்தான். துரைத்தனவதிகாரத்திலேயும்வை தீகவி he was equally arbitrary in ciஷயத்திலேயுந்தானே சுயாத கர்த்தனாயி vil as in religious matters. ருந்தான்.அவனுடையகொடியமூர்க்க Amongst the victims to his tyranny was the celebrated Sir Thomas More, who, since the disgrace of Wolsey, had been the Lord Chancellor.

The parliament was perfectly submissive to his will : they de

த்துக்குப்பலியானவர்களில் மகாகீர்த்தி பாருந்திய சர்தோமாஸ்மோர் என்ப வன் தான். அவன் வோல்சியென்பவன் அவமானப்பட்ட நாள்முதலாய் லார்ட் சான்சலர் என்பவனாயினான்.

ற்றுக்

clared that the king's proclama. ராஜனுடைய பிரசித்தக்கட்டளையைப் பார்லிமெண்டாருடைய சட்டமாகவே கொள்ளவெண்டுமென்று தீர்மா னஞ்செய்தார்கள். இந்தத்தீர்மானமே தங்கள் சுட்டுப்பாட்டைக்கொலைப்பதற் குந் தங்களுடையசுயாதீனத்தைக்காப் பதற்குமுரிய வேதுக்களை யிழப்பதற்கு மிடங்கொடுத்தது.

tions should have the same force as the statutes of parliament; an act by which they violated the constitution, and deprived themselves of every means of maintaining their liberties.

a

In his domestic concerns the conduct of Henry VIII. is without a parallel in history. He soon became weary of Anne Boleyn ; and his desire to get rid of her was inflamed by a new passion for Jane Seymour, the daughterof a gentleman of Wilt. shire. The gaiety of the queen's manners laid the foundation of a charge of infidelity, on which she was suddenly committed to the Tower, and, after a summery trial, put to death. On the day after the execution the king married Jane Seymour, who probably escaped a more unhappy fate by dying within a yearof her marriage, after giving

birth to a son.

His next wife was the princess Anne of Cleves.-Henry had taken a fancy to her from having seen her portrait; but when she arrived in England, he was so much disappointed in her person and manners, that he almost refused to marry her. Very soon afterwards he induced the parliament to pronounce the marriage void ; and Anne retired to Richmond, where she pass