manufactures down to the selling of milk and the washing of clothes, in London. The rage for mercantile gambling was வாயிற்று. இதற்காகப்பண்ணினவேற்பா டுகளெல்லாங் கனவாக வழிந்துபோயிற் று. இவ்வருஷத்தில் பிறித்தணியர் பல வகையிலேயுங் கொடுத்துவிட்ட திரவி யங்கள் நாற்பதுலட்சமென்று கணக் று more extensive than in the fa-கேற்பட்டிருக்கிறது. இந்த நஷ்டமல் mous South-sea year (1720), and was attended with most disastrous consequences. Almost every one of these projects was found to be visionary and ruinand it has been computed that above forty millions of the wealth of Britain were in the course of this thrown away year லாமல் அந்நியதேசங்களுக்குத் தே வையானதை விட அதிகமாக அனுப் பிய பிறிட்டிஷ்சரக்குகள் குறைந்தவி லைக்கு விற்று நஷ்டப்பட்டார்கள். இந் தவர்த்தகங்கள் சிதைந்துபோவதற்கு க்காரணமென்னவெனில் இராச்சியத் திலுள்ள நிலையான பணச்சாலைகளும் வர்த்தகச் சங்கங்களுங் கெட்டுப்போ னதினாலே தான். அதனால் தேசமுழு மைக்குந்திகிலுண்டாயிற்று. ஆயினு ம் அதுவரவரத்தணிந்துபோய்ப்பின் னால் வருகிற வருஷமுடியுமுன்னமே ச in those different ways. Besides, னங்களுக்கு நம்பிக்கை யுண்டாயிற்று. ous; the British manufacturers had been sending to the foreign markets much greater quantities of goods than there was a demand for; and they had, consequently, to sell them at a ruinous loss. The consequence of all this was the failure of the most established banks and mercantile houses in all parts of the kingdom, and a general panic overspread the country. It abated, however, by degrees, and public confidence was restored before the end of the following year. In 1826, Great Britain was called upon to interfere in the affairs of Portugal. On the death of Don John, king of Portugal, his son, Don Pedro, assumed the title of emperor of Brazil, resigning the crown of Portugal to his daughter, Donna Maria, and establishing a consti தஅளஉகuகிறேட்பிறித்தணியர் பொர்துகால் தேசத்துச் சங்கதியில்த லையிட்டுக்கொண்டார்கள்.பொர்துகா ல்தேசத்து மன்னனாகிய தோம்ஜான் என்பவன் இறந்துபோக அவனுடைய குமாரன் தோம்பேதுரோ வென்பவன் பிறேஜீல் என்னுந்தேசத்துச்சக்கரவர் த்தியென்கிற பட்டத்தைத் தரித்துக் கொண்டுபொர்துகால் தேசத்து இரா துகிரீடத்தைத் தன் குமாரத்தியாகிய தோனாமரியாளென்பவளுக்குச் சூடி அ tutional government in that country. A party was formed for overturning it; and Spain assisted their designs, by arming the Portuguese insurgents who had taken refuge in her territories, and enabling them to invade Portugal from the Spanish fron re tiers. The constitutional gency demanded from Great Britain the assistance to which, by treaty, Portugal was entitled against foreign invasion. The demand was granted, and a considerable army was immediately sent to Portugal. The Portuguese insurgents were driven back to Spain ; and the Spanish court agreed to disarm them, and give them no further assistance. In 1828, Don Miguel, the younger brother of Don Pedro, arrived in Portugal, to assume the regency in the name of his niece. He professed fidelity to the constitutional settlement of the kingdom; and, soon after his arrival in Portugal, the British arrival in Portugal, the British troops were withdrawn. Immediately after their departure he took possession of the crown on his own account; in which he appears to have been supported by the mass of the people, and received no opposition from the constitutional party. Repeated changes took place in the councils of George IV. ந்தத்தேசத்தில் குடிகள் சேர்ந்தாளுகிற துரைத்தனத்தைஸ்தாபித்தான். இந்த ஏற்பாட்டைக் கெடுப்பதற்கு ஒருகட் சியாரெழும்பினார்கள். அவர்களுடைய யகருத்துக்கிசைவாக ஸ்பெயின் சாதி யார் தங்களிடத்தில் அடைக்கலம்புகுந் திருக்கிறபொர்து கீஸ்கலகக்காரர்களை யெல்லாம் ஒருங்குடன் சேர்த்து அவர் களுக்கு ஆயுதங்களைத்தரிப்பித்துஸ்பா னிஷ் எல்லையிலிருந்து பொர்துகாலில் உத்தண்டப்பிரவேசம் பண்ணச்செய் து இவ்விதமாக உங்களுக்குதவிசெய் இற துரைத்தனம் கிறேட்பிறித்தணிய வோமென்றார்கள்.குடிகள் சேர்ந்தாளு ற ரை உதவிசெய்யக் கேட்டுக்கொண்ட துசமாதானச் சட்டத்தின்படியே அந்நி யதேசஸ்தர் பொர்துகாலில் உத்தண் டப்பிரவேச வசம் பண்ணக் கூடாதபடி யால் அவ ர்கள் கேட்டுக் கொண்டபடி யே பிறித்தணியர்செய்து உடனேதிர ண்டபனை களைப் பொர்துகாலுக்கனு ப்பினார்கள். பொர்துகீஸ்கலகக்காரர ரைமுறியடித்துமறுபடியும் அவர்களை டார்கள். ஸ்பானிஷ் துரைத்தனத்தார் ஸ்பெயின் தேசத்துக்குத் துரத்திவிட் அவர்களிடத்திலிருந்த ஆயுதங்களைப் பிடுங்கிக்கொண்டு அவர்களுக்கு இனிமே ல்உதவிசெய்கிறதில்லையென்று ஒப்புக் கொண்டார்கள். சூஅளஉஅளு) தோ ம்பேதுரோ வென்பவனுக்கு இளையச கோதரனாகிய தோம் மிகேலெபன் பொர்துகாலுக்குவந்து தன் அண்ணன் குமாரத்திக்குப் பதிலாகத் துரைத்த னத்தை யெடுத்துக்கொண்டு குடிகள் சேர்ந்தாளுகிற துரைத்தனத்தை ஒப் புக்கொண்ட தன்மேல் நம்பிக்கைவை த்தான். அவன்பொர்துகாவில் வந்தவு டனேபிறிட்டிஷதானைகள் அதைவிட் டுவந்துவிட்டது. பிறிட்டிஷ் தானைகள் ஊரைவிட்டு வந்தவிடனே அவன்இரா ஐகிரீடத்தை யெடுத்துத்தானே சூடிக் கொண்டான். அவன் அப்படிசெய்த தற்கு அனேக பிரசைகள் அவனை ஆத ரித்தார்கள். குடிகள் சேர்ந்தாளுகிற ரைத்தனமும் அவனைத்தடை செய் தில்லையென்று காணப்படுகிறது. ச. ஜார்ஜ என்பவ டைய அரசா ட்சியினிறுதியாண்டில் ஆலோசனைச் during the latter years of his reign. These were too compli cated in themselves and in their causes to be here detailed; but it is proper to mention that, on the earl of Liverpool being attacked by a stroke of palsy, in 1827, his place at the head of the administration was taken by Mr. Canning; that on Mr. Canning's death, in August that year, he was succeeded by Lord Goderich; and that, on the resignation of Lord Goderich, in the begin. ning of 1828, the duke of Wellington became prime-minister. The last remarkable foreign transaction of this reign related to Greece. Great Britain, France, and Russia, agreed to enforce a cessation of hostilities between Turkey and Greece, and to insist on Turkey being satisfied with an annual tribute from the Greeks. The Turkish ங்கந்தி லனேகமாறு தல்களுண்டாயிற் று. இது சங்கத்தாருக்கும் அவர்கள்கொ ண்டகோட்பாட்டுக்கும் ஒவ்வாதிருந் ததென்று இவ்விடத்திற்சொல்லிக்கா ட்டலாயிற்று. சூ அளஉஎளுஎரலாப் லைவர் பூலென்பவன் வெண்குட்டம்பி டித்தபடியால் துரைத்தன காரியத் க்குத் தலைமையாக அவனுடைய L த்திலே மேஸ்தர்கன்னிங்கமென்ப வன்பிரவேசித்தான். அவனும் அந்த வ ருஷத்தில் ஆவணிமாதத்தி லிறந்தா ன். அவனுக்குபதிலாக லார்ட்கொடெ ரிக்கென்பவன் வந்தான். அவனும்.சூ அஉஅளு தொடக்கத்தில் உத்தியோ கத்தை விட்டொழிந்து போகவேடூக் காப் வெல்லிங்கடனென்பவன் முதல் மந்திரியாயினான். இந்த அரசாட்சியில் அந்நியதே சத்துச் சம்மந்தங்களில் கிறீஸ்தேசத் தைக்குறித்துண்டாகிய சங்கதிதான் பிரபலமுள்ளது. கிறேடபிறித்தணி, பி ச்சேர்ந் ரான்சு,றுசியாவென்பவர்களொன்றாய் ச்சேர்ந்து தூற்கியாருக்குங்கிறீசாருக்கு முண்டாகிய போராட்டத்தை நிறுத் தப்புறப்பட்டுத்தூற்கியாரைக் கிறீசா ரிடத்தில் வருஷத்திறை வாங்கிக்கொ ண்டு சமாதானத்தோடிருக்கச் சொன் னவளவில் தூற்கித்துரைத்தனத்தார் அ தற்குச்சம்மதியில்லையென்று தடுத்தப் டியால் அவர்களைச் சம்மதிக்கச் செய் யும்படிக்கு யாவருங் கூடிநாவாய்ப்ப டைகளையனுப்பினார்கள். அந்தக்கப்ப government having refused to agree to this proposal, a combined feet was sent to force compliance. It stationed itself off the harbour of Navarino,ல் கூட்டத்தார் நவறினோவென்னுந்து where a large Turkish feet had assembled for an expedition against the Greeks; and the commanders learning the deter mination of the Turks to agree a to no proposals, attacked their fleet in the harbour, on the 20th of October, 1827, and totally றைமுகத்துக்கு வெகுதூரத்தில் நங்கூ ரம் போட்டுக்கொண் டிருந்தார்கள். அந்தத்துறைமுகத்தில் தூற்கியார்கிறீ சார்மேல் சண்டைக்குப் போகிறதற்கு த்தங்கள்கப்பல்களை யெல்லாங்கூட்ட மாய் நிறுத்தியிருந்தார்கள். துறைமுக த்துக்குத் தூரத்தில் நங்கூரம்போட் டுக்கொண்டிருந்த கப்பல்களின் அதி பதிகள் தாங்கள் பண்ணின உடன்படி கைக்குத் தூற்கியாருட்படவில்லையெ destroyed it after a desperate ன்றறிந்து தஅளஉஎளு அற்பசி engagement. In the year 1829, the emancipation of the Roman Catholics which of Ireland-a measure had been for many years keenly agitated-was accomplished. The duke of Wellington and Mr. Peel, who had on all former occasions steadily opposed it, now determined to bring it forward as a measure of government, on the ground that any evils which might arise from it. were less to be dreaded than insurrection and civil war in Ireland. The measure met with much opposition both in parliament and throughout the kingdom; but the emancipation bill was carried in both houses, and received the royal assent on the 13th of April, 1829. The effect of this act was, the admission of Romanists to the enjoyment of nearly the same political rights as Protestants. This was the last great event of the reign of George the Fourth. During this reign many important laws were made relative to the commerce and finances of the kingdom, the nature and effects of which must be studied in works of greater magnitude than the present. உயஉ துறைமுகத்திலிருந்த தூற்கியா ருடைய கப்பல்களை வளைத்துக்கொண் டுதாக்கி அகோரயுத்தம்பண்ணி அவைக ளைமுற்றிலுமழித்துப் போட்டார்கள். ค தஅளஉகளு அயர்லாண்டிலிருக் கும உரோமன் கத்தோலிக்கு மதஸ் தருக்குச் சுதந்திர நியமத்தைக்கொ டுத்தார்கள். அயரிஷார் வெகுவருஷ காலம் போராடிக்கொண்டு வந்த இந் தச்சுதந்திர நியமம் இப்பொழுது முடிந்தது. டூககாப் வெல்லிங்கடனும் மேஸ்தர் பீலுங் கூடிககொண்டு முன் கொடுக்கக்கூடாதெனறு வெகுவிரோ னே அயரிஷாருக்குச் சுதந்திரநியமங் தம்பண்ணிக்கொண்டு வந்தார்கள். அவ ர்கள்தானே இப்பொழுது அப்படிச் செய்யாவிட்டால் அயர்லாண்டில்பல த்தகலகமுங் குழப்பமுமுண்டாகுமெ ன்று பயந்து அவர்களுக்குச் சுதந்திர நியமங்கொடுக்கத் தீர்மானித்தார்கள். அப்படி செய்யக கூடாதென்று பார்லி மண்டிலேயும் இராச்சியமுழுமையு மெதிர்த்து விரோதம் பேசிவந்து த அளஉகளு சித்திரைமயகூட சுதந்தி ரநியமத்தை இரண்டு சங்கத்தாரும் ஒ ப்புக கொண்டபடியால் இராஜனும் அதிலே கையொப்பம்வைத்தான். சுத ந்திர நியம மெனனவென்றால் புரோதே ஸ்தாந்து மதஸ்தர் இராஜகாரியத்தி லேயும் உத்தியோக நியமத்திலேயுங் கலந்துகொண்டிருப்பது போலே அய ரிஷாரும் அப்படியே பேதமின்றிக்கல ந்துகொண்டிருப்பதுதான். |