ing France. At the beginning of the war, a great sea-fight took place, in which the French were defeated. In this, the first naval engagement on record between the two nations, the French had 280 ships destroyed, and 20,000

a

seamen slain. Edward's other operations were not successful; and he agreed to a truce, which was preserved for a considerable time; Edward being in no condition to renew the war, having exhausted all the supplies which had been granted by parliament. After an interval of six years, he renewed his attempt, and landed on the French coast, with an ar

my of 30,000 men, accompanied by his son Edward, surnamed the Black Prince, probably from the

colour of his armour.

King Philip hastened to meet the invading force with an army of 120,000 men; and on the 26th of August, 1346, they met near the village of Cressy. Edward disposed his small force with the utmost judgment; but Philip, trusting to his numbers, yielded to his impatience to engage. The French began the

று

மன்னன் பிரஞ்சு தேசத்திராஜன் ஸ் கோட்டிஷ் சத்துருக்களுக்கு தவிசெ ய்தானென்கிறபழியை வைத்துக்கொ ண்டு பிரஞ்சுதேசத்தில் உத்தண்டப் பிரவேசம் பண்ணத் தீர்மானித்தான். இந்தச்சண்டையின் தொடக்கத்திலே பெரிதோர் கடற்சண்டை நடந்தது. அந்தச்சண்டையிற்பிரஞ்சுசாதியார் அவஜெயப்பட்டு முறிந்தார்கள். இந்த இரண்டுசாதியாருக்கும் நடந்தசண் டைகளிலி துதான் முதற்கப்பற் சண் டையென்று குறித்திருக்கின்றது. இ ந்தச் சண்டையிற் பிரஞ்சு காரருக் கு - உள அய கப்பல் சேதமும் இருநூ றாயிரங் கப்பல் மனிதருங் கொல்லப் பட்டார்கள். எட்வார்ட் மன்னனு டைய மற்றப்பிரயத்தனங்களும் பய ன்படாமற்போனபடியால் சமாதா னத்துக்குடன் பட்டான். அந்தச்ச மாதானம் வெகுநாள் மட்டு மிருந்த து. எட்வார்ட் தனக்கு மகாநாட்டுச் சங்கத்தார் கொடுத்த ரஸதுகள் றைந்து போனபடியாற்சண்டையை த்தொடர்ந்து நடத்த நிர்வாகமற்ற ன்பு எட்வார்ட் தனது பிரயத்தனத் வனாயினான். ஆறுவருஷஞ் சென்றபி தைத் தொடர்ந்து முப்பதினாயிரமனி தரையுடைய சேனையோடு கறுத்த இராஜகுமாரனென் று காரண இடு குறிப்பெயரா லழைக்கப்பட்ட எட்

பார்டென்னுந் தன்னுடையகுமார னையு மிட்டுக்கொண்டு பிரஞ்சுதேசத் துத் துறைமுகத்திலிறங்கினான். கறு த்த இராஜகுமாரனென்று அவனணிந் திருந்த கவசத்தினிறத்தினாலுண்டான

பெயர்போற்காணுகின்றது.

பிலிப்பென்னு மன்னன் இர-த நள சாசா ளு ஆவணிம உசுவு உத்தண் டப்பிரவேசமானபடையையெதிர்க்க ளஉயசூ - மனிதரையுடைய சேனையோ டு அதிதீவிரத்திற்புறப்பட்டான். இந்த விரண்டு சேனைகளுங் கிறெசியென்னு ங்கிராம மத்தி லெதிர்க்கொண்டார்கள். எட்வார்டென்னு மன்னன் தன்னு டைய சிறியதானையை மிகுந்த நிதா த்தோடும் யோசனையோடும் தினான். பிலிப்பென்பவன் தன்னு ய விஸ்தாரமான சேனைகளின் தி

ன்

ட

attack with great fury: and it fell chiefly on that part of the English army where the Prince of Wales was posted. Edward, who was placed on an eminence from which he could survey the battle, was urged to send succour to his son ; but he refused, saying, that his son should be indebted to his own merit only for victory. The contest continued till night, when the French were totally defeated, and Philip, continuing to fight desperately, was forced by his attendants from the field. Thirty thousand of the French were killed, including a great number of nobles, knights, and gentlemen. Notwithstanding the great slaughter of the enemy, the English lost only three knights, one esquire, and a very small number of inferior rank.

After this victory, Edward besieged Calais, which sustained a siege of eleven months, and yielded in consequence of the defenders having suffered the extremities of famine. They at last offered to submit, on their lives being spared ; and Edward, full of wrath at their obstinate

resistance, agreed only on condition that six of their most con

தைநம்பிப் பொறுமை யில்லாமற் சண்டையிற் புகுந்து சாடினான். பிர ஞ்சுசாதியார் மிகுந்த சினங்கொண் டெழும்பி யுத்தத்துக் காரம்பித்து பிறின்ஸ் ஆப்வேல் சென்னும் இராஜ குமாரனுடைய இங்கிலிஷ்தானையின் மேற் பாய்ந்து விழுந்து நொறுக்கினா ர்கள்.அப்பொழுது எட்வார்டென்ப வன் உயர்ந்த வொரு திட்டை டையின் மேல் நின்று நடக்கிற சண்டையைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கையில் தன்

டைய குமாரனுக்கு உதவிபடை யையனுப்பும்படி சிலர் அவனைக்கேட் டுக்கொள்ள அதற்கவன் மறுத்துத் தன்னுடைய குமாரன் பண்ணுகிற ஜெயத்துக்கு அவனுடைய திறமை யொன்றே அவனுக்குதவி செய்ய வே ண்டுமென்றான். இந்தயுத்தம் இரவுபடு யார் முற்றிலுந் தோர்த்து முறிந்து கிறவரையில் நடந்தது. பிரஞ்சுச போனார்கள். பிலிப்பென் னு ம் அரசன் தன்னை மறந்து சண்டை பண்ணிக் கொண் டிருக்கையில் அவனுடைய தோழர் அவனைப் போர்க்களத்திலிரு ந்து பலவந்தமாக விழுத்துக்கொண் டோடிப்போனார்கள். பிரஞ்சுகாரரில் நோபில் நயிட் ஜெண்டில்மென் என் னுமேலான வங்கிஷபதிகள் உட்பட முப்பதினாயிரம் பேர் விழுந்து மடிந் தார்கள். எதிரிகளுக்குச் சம்பவித்தவி ஸ்தாரமான உயிர்ச்சேதமுமல்லாம ல் இங்கிலிஷ் சாதியாரில் மூன்று நயி ட்டுகளும் ஒருஸ்குயரும் மிகவுஞ் சிறி யதொகையாகிய தாழ்ந்த உத்தியோ கஸ்தரும் பட்டிறந்தார்கள். இந்தச்செயத்துக்குப்பின்பு எட்

வார்

ர்டெ ன் னு மரசன் காலாயிஸ் என் னும் பட்டணத்தைப் பதினொருமா தம் வரைக்கும் முற்றிக்கைப் போட் டுக்கொண்டிருந்தான். அந்தப்பட்ட ணத்தைக் காத்துக்கொண்டிருந்தவ ர்கள் கருப்பினால் வருந்தி மெலிந்து நின்றபடியால் கடைசியாய்த் தங்களை உயிரோடு விடுகிறதானால் பட்டணத் தை ஒப்புவிக்கிறோமென்றுடன்பட் டார்கள். எட்வார்டென்பவன் அவர் களெதிர்த்துப் போராடினதைக்குறி த்து மிகுந்த ஆக்கிறோஷங்கொண்டு

siderable citizens should be delivered up to him barefooted, and with ropes about their necks, ready for immediate execution. This cruel demand struck the inhabitants with terror; in the midst of which, Eustace de St.

Pierre, one of the principal citi-, zens came forward and offered himself as one of the victims.

His example was instantly fol. lowed by five others; and these six self-devoted men entered Edward's camp in the manner prescribed, and laid the keys of the city at his feet. He ordered them to be executed; but his

queen, Philippa, interceded, and by her tears and entreaties, procured their pardon. The surrender of Calais took place on the 4th of August, 1347.

.

எதிரிகளில் பிரதான குடித்தனக்கார ர்களாகிய ஆறுபேர்களை உடனே தூ க்குவாங்குகிறதற்குத்தயாராக அவர் களுடைய கழுத்தில் கயிறு மாட்டின படியே வெறுங்காலோடே நடந்துவ ந்து தனக்கு ஒப்புக்கொடுத்தால் சம் மதிப்பேனென்றான். இந்தக் கொடிய பலவந்தமான வார்த்தையைக்கேட்டு ப்பட்டணத்துப் பிரசைகளெல்லாரும் மனநடுக்கங்கொண்டு கலங்கினார்கள். இப்படி கலங்கி நிற்கையில் யூஸ்தே சிதேசெயிந்துபிறே யென் மொரு பிரதான குடித்தனக்காரன் பெலியா கிறவர்களில் தான் முதலானவனென் சொல்லிக்கொண்டு புறப்பட்டான். வனைப்பார்த்து மற்ற ஐந்துபேர் வெளிப்பட்டார்கள். சுயபத்திகாரண முள்ள இந்த ஆறுபேருமுன் குறித் தபிரகாரமாகப் புறப்பட்டு எட்வார் டென்பவனுடையபாளயத்திற்சென் று அவ னுடைய பாதத்திற் பட்ட ணத்துத் திறவு கோல்களைவைத்தார். கள். எட்வார்ட் அவர்களைத் தூக்கிப்

று

அவ

னு

போடக் கட்டளை யிட்டான்.

ஆயி ம் அவனுடைய ராக்கினியாகிய பிலிப்பாளென்பவள் கண்ணீர்விட்டு அவனை மன்றாடின விடத்தில் அவன் அந்த அறுவரையுங் கொல்லாதுமன் னித்துவிட்டான். காலாயிசென் பட்டணத்தை ஒப்புக்கொடுத்தது இர-சூஙளசஎu ஆவணிமீ கூ சம் பவித்தது.

மனோ தைரியத்துக்குத் தக்க உ ளென்பவள் தன் புருஷனுக்கு வேண் நாரகுணத்தையு முடைய பிலிப்பா டியவூழியத்தைச் செய்து முடித்த ன்புகாலாயிஸ் என்னும் பட்டணத்து க்கு அப்பொழுது தான்வந்திருந்தா

ஸ்கோட்லாண்டு தேசத்துக்கு ராஜனாகிய தாவீதென்பவன் எட்வார் ட்ஊரைவிட்டகன்றிருப்பதை யறிந் து வாய்த்தசமயத்தைப் பிடித்துக்கொ ண்டு இங்கிலாண்டு தேசத்துக்குள் உ த்தண்டப் பிரவேசம் பண்ணினான் ஆயினும் இராக்கினியானவள் சேனை யைச் சேர்த்துக்கொண்டு அதற்குத் தானே தலைமையாக நின்று போர்க்க ளத்திற் பிரவேசித்து தூராமென்னு

eleven years.

In the year 1349, the terrible plague, which continued for several years to ravage almost all the countries of the world,

ap

peared in England, and 50,000 persons perished in London alone. This dreadful scourge interrupted for some time the war between England and England and France.

During this time Philip of France died and was succeeded by his son John. Edward now invaded France in two places; one army commanded by himself, landed at Calais, and another,

under the Black Prince, on the coast of Gascony. Edward soon found it necessary to return to England, in consequence of a threatened invasion of the Scots, leaving his son in France. The Black Prince was at the head of only about 12,000 men ; while

ஸ் கிராஸ் என்னுமிடத்தில் ஸ்கோட் டிஷ்தானையை நொறுக்கி முறியடித் மன்னனையுங் கைதியாகப் பிடித்து கொண்டு ஜெயவிருதுடனே அவனை இலண்டன் பட்டணத்துக்குக்கொண் டுவந்தாள். அவனங்கு பதினொருவரு ஷஞ் சிறையிலடைக்கப்பட்டான்.

ர-தநா சகம் - வருஷம் சற்றே றக்குறைய உலகத்திலுள்ள சகலதே சங்களிலும் மன நடுக்கமுள்ள பெரு வாரிக்காச்சலொன்று புறப்பட்டு அ நேகவருஷகாலம் அத்தநாசம் பண் ணிக்கொண்டு இங்கிலாண்டுதேசத்தில் நுழைந்து இலண்டன்பட்டணத்தில் மாத்திரம் - ருயத-பேரை மடித்த யால் இந்தப்பயங்கரமுள்ள உபத்தி ரவத்தினால் இங்கிலாண்டுக்கும் பிரஞ் சுக்கும் நடந்துவந்த யுத்தஞ்சிலகால வரையில் நின்றிருந்தது.

வ

அக்காலத்தில் பிரஞ்சுதேசத்து இராஜனாகிய பிலிப் பன்பவன் மர ணமடைந்து அவனுடைய குமாரன் யோவானென்பவன் பட்டத்துக்கு ந்தான். அப்பொழுது எட்வார்டென் பவன் பிரஞ்சு தேசத்திலிரண்டிடத்தி லுத்தண்டப்பிரவேசம் பண்ணினான். ஒருபடைக்குத்தானே தளகர்த்த யிருந்து காலாயிஸ் என்னும் பட்ட ணத்திலிறங்கினான். மற்றொருதானைக் குக்கறுத்த இராஜகுமாரன் சேனாதிப தியாயிருந்து காஸ்கோனி யென்னுந் துறைமுகத்திலிறங்கினான். எட்வார் டென்பவன் ஸ்கோட்ஸ்சாதியார் இ ங்கிலாண்டுக்குள் உத்தண்டப்பிரவே ம்பண்ணவிருக்கிறார்களென் று விப்பட்டுத் தன்னுடைய கறுத்தகு

கேள்

with an army of 60,000.

On the 18th September, 1356, the two armies came in sight of

டுத்தான் இங்கிலாண்டுக்குத் திரும்பி ப்போக அவசரமென். றுகண்டான்.க றுத்த இராஜகுமாரன் யஉத - பேருக் குத்தலைமையாக நிற்கயோவானென் னுமிராஜன் சுயது - பேரோடு புறப்ப ட்டு அவனைத்தாக்கினான்.

each other near Poictiers. The Black Prince, on seeing such an army advancing upon him, is said to have exclaimed, “God help us! nothing remains for us but to fight bravely.'' The cardinal of Perigord, who was with the French army, endeavoured, by mediation, to prevent the shedding of Christian blood. He found Edward willing to agree to any terms consistent with the honour of himself and his army; but the French king would agree to nothing less than the prince surrendering himself prisoner with a hundred of his attendants.

The prince replied, "that he would never be made a prisoner but with his sword in his hand; '' and the troops prepared for

battle.

On the following morning the armies engaged ; and after a desperate encounter, the French were completely routed. The

The French king fought with great valour; his nobles fell around him, and his son, scarce fourteen years of age, was wounded by his side. Finding himself almost alone, he called out repeatedly, "Where is my cousin, the Prince of Wales;" intimating his willingness to surrender to so noble an enemy. At length, being told that the prince was near him.

he threw down his sword. He was conducted to the prince,

க

னுமிடத்துக்குச் சமீபத்தில் இரண் சேனைகளும் ஒன்றுக்கொன்று சந்தித் தார்கள். கறுத்த இராஜகுமாரன் அ மேலெதிர்த்துவருவதை நோக்கி, 'க ப்படிக்கொத்துத்திரண்ட படை தன் டவுளுதவி செய்வாராக! பகைவரோ டெதிர்த்துத் தன்னைமறந்து பொரு துவதேயொழிய மற்றொன்றும் நமக் கில்லை' யென்று கூறினானென்று சொ ல்லுகிறார்கள். அப்பொழுது பிரஞ்சு பாளயத்திலிருந்த பெரிகோர்டென் னும்கார்டினால் மத்தியஸ்தனாகப்புறப் பட்டு கிறிஸ்தவர்களுடையஇரத்தஞ் சிந்து தலைவிலக்கும் பொருட்டுப்பிரய த்தனப்பட்டான். அதற்கு எட்வார். டென் மரசன் தனக்குந்தன்சேனை க்குங் கனமாகப்பண்ணுகிற உடன்ப டிக்கைக்குச் சம்மதிக்கிறேனென்றான். பிரஞ்சுமன்னனே எட்வார்டென்பவ னோடுகூட அவனைச் சேர்ந்தவர்களில் நூறு பேர் கைதிகளாகத் தன் கையி லொப்பு விக்கப்பட்டால் சண்டை யை நிறுத்தச்சம்மதிப்பேனென்றான். அதற்கு இராஜகுமாரன் கருக்குள் ளபட்டயந்தன் கையிலிருக்கிறவரை யில் தன்னைக் கைதியாக்கக் கூடாதெ ன்றான்' இரண்டுசேனைகளும் போரு க்காரம்பஞ்செய்தார்கள்.

66

மறுநாள் காலமே இரண்டுசேனை களும் பொருதத் தொடங்கினார்கள். கைகலந்த சண்டை நடந்தபின்பு பி ரஞ்சுசாதியார் முற்றிலுமுறிந்து துர த்தப்பட்டார்கள். பிரஞ்சு மன்னன் வீரபராக்கிரமத்தோ டெழும்பிப் பொருத்தியுந்தன்னாலாகாமல் தன்னைச் சேர்ந்த பிரபுக்கள் தன்பக்கத்தில் பட் டுவிழுந்துகிடப்பதையுஞ்சற்றேறக்கு றைய பதினாலுவயதுள்ள அவனுடை யகுமாரன் அவன் கண்ணு குமுன்னே காயப்பட்டு விழுந்ததையுங் கண்ணுற் றுதான் ஒன்றியாகக் கைவிடப்பட்டி ருப்பதையுணர்ந்து "பிறின்ஸ் ஆப்வே ல் சென்னும் என்னுடையகசின் எங்கே அவ்வளவு மேன்மைபொருந்திய சத் துருவுக்கென்னை ஒப்புக்கொடுக்கச்ச ம்மதிப்பேனென்றடிக்கடி கூறினான். கடைசியாய் அங்கிருந்தவர்கள் அவ ன் அருகிலிருக்கிறா னென் சொல்லக்